Charles West Cope – życie i twórczość niedocenionego artysty epoki wiktoriańskiej

Charles West Cope – zapomniany mistrz wiktoriańskiego malarstwa historycznego

Charles West Cope, urodzony 28 lipca 1811 roku w Leeds, był malarzem, którego twórczość przenikała granice pomiędzy malarstwem gatunkowym, historycznym a monumentalnym freskiem. Choć jego nazwisko może dziś nie być tak znane, jak Turnera czy Constable’a, jego wkład w sztukę brytyjską epoki wiktoriańskiej był istotny – szczególnie jako jednego z głównych twórców fresków w brytyjskim Parlamencie. Artykuł ten przybliży sylwetkę artysty, jego życie, najważniejsze dzieła oraz epokę, w której tworzył.

Artystyczne korzenie i trudne dzieciństwo

Charles West Cope pochodził z artystycznej rodziny. Jego ojciec, Charles Cope senior, był pejzażystą malującym akwarele i nauczycielem rysunku, który posiadał znajomości ze znanymi twórcami, takimi jak Benjamin West i J.M.W. Turner. To właśnie od ich nazwisk dzieci Cope’a otrzymały swoje drugie imiona. Matka Charlesa była uzdolnioną akwarelistką, która niestety zmarła wkrótce po jego narodzinach.

Lata dzieciństwa Cope’a nie były łatwe. Ucząc się w Camberwell i internacie w Great Marlow, przeżywał psychiczne i fizyczne traumy – w tym złamanie łokcia w wyniku bójki, co pozostawiło trwałe kalectwo. Mimo trudnych doświadczeń i tragedii rodzinnej – wypadku ojca w 1827 roku – młody Charles rozpoczął profesjonalną drogę artystyczną najpierw w Akademii Sass’a, a potem w prestiżowej Royal Academy, gdzie wyróżniał się talentem i zdobywał nagrody.

Podróże kształcące: Louvre, Florencja i inspiracje starymi mistrzami

W wieku zaledwie 21 lat Cope wyjechał na studia do Paryża. Tam, jak wielu jego rówieśników, spędzał długie godziny na kopiowaniu dzieł starych mistrzów w Luwrze – m.in. Rembrandta i Tycjana. Rok później udał się do Włoch, gdzie przez dwa lata zgłębiał techniki włoskiego renesansu, jednocześnie zarabiając na życie malując obrazy na zamówienie. To właśnie we Florencji ukończył jedno ze swoich wczesnych znanych dzieł – „The Firstborn”, które trafiło na wystawę w British Institution.

Wczesna kariera i „The Etching Club”

Po powrocie do Anglii Cope zamieszkał w Londynie i szybko wszedł do środowiska artystycznego. Jego dzieła „Paolo i Francesca” oraz „Osteria di Campagna” zostały dobrze przyjęte na wystawach Royal Academy. Największą sławę przyniósł mu jednak cykl obrazów społecznych, jak „Poor Law Guardians: Board-day application for bread” – surowy komentarz do funkcjonowania systemu opieki społecznej. Wrażliwe ujęcie tematu zdobyło uznanie zarówno krytyki, jak i publiczności.

Cope był też założycielem i aktywnym uczestnikiem „The Etching Club” – intelektualnego i artystycznego towarzystwa, które skupiało wybitnych artystów jak William Holman Hunt czy Samuel Palmer. Klub wydał serię ilustrowanych publikacji, będących dialogiem między literaturą a grafiką, co wyprzedzało jego czasy stylistycznie i tematycznie.

Największy projekt życia – freski w Pałacu Westminsterskim

Przełomem dla kariery Cope’a było zwycięstwo w prestiżowym konkursie na dekorację wnętrz nowo odbudowanego Pałacu Westminsterskiego. Jego rysunek „The First Trial by Jury” zdobył pierwszą nagrodę, a dalej poszły liczne zlecenia, w tym „Prince Henry Acknowledging the Authority of Judge Gascoigne” oraz „Edward the Black Prince receiving the Order of the Garter”. Malując freski na ścianach House of Lords, Cope stał się jednym z najbardziej zaangażowanych artystów w tym monumentalnym narodowym przedsięwzięciu.

Freski Cope’a cechuje głęboka narracja historyczna – opowiadają one o przełomowych wydarzeniach i postaciach brytyjskiej historii, ukazanych w realistycznej i emocjonalnej formie. Między 1847 a 1866 rokiem Cope stworzył pełną galerię dziejów Anglii – od Griselda po Męczeństwo Laurence’a Saunders’a i wreszcie „Speaker Lenthall asserting the Privileges of the Commons”. W 1865 r. artysta wykonał także monumentalny portret zmarłego księcia Alberta, który zawisł w Society of Arts i spotkał się z dużym uznaniem.

Malarz, nauczyciel, pisarz

W 1867 roku Cope został profesorem malarstwa w Royal Academy i przez osiem lat prowadził wykłady, przekazując młodemu pokoleniu artystów swoją wiedzę i doświadczenie. Prócz dydaktyki kontynuował malowanie – m.in. „The Council of the Royal Academy selecting Pictures for the Exhibition”, wyjątkowo osobiste dzieło ukazujące kulisy funkcjonowania Akademii.

W ostatnich latach życia artysta skupił się na pisaniu i rekreacji. Przeprowadził się do Berkshire, gdzie oddawał się wioślarstwu i jeździe na rowerze. W 1889 roku ukończył wspomnienia pt. „Reminiscences” – cenne źródło informacji o życiu artystycznym XIX-wiecznej Anglii.

Dziedzictwo i zapomnienie

Charles West Cope zmarł 21 sierpnia 1890 roku w Bournemouth. Choć jego freski nadal zdobią korytarze brytyjskiego parlamentu, jego nazwisko nie jest dziś szeroko znane poza kręgami historyków sztuki. Był artystą niezwykle pracowitym i wszechstronnym – od malarstwa społecznego przez freski historyczne aż po działalność edukacyjną. Jego syn, Arthur Stockdale Cope, kontynuował artystyczną tradycję, zdobywając rozpoznawalność jako malarz portretowy.

Dzięki ponownemu zainteresowaniu malarstwem wiktoriańskim, dzieła Cope’a coraz częściej pojawiają się w analizach kuratorskich oraz wystawach tematycznych. Jako symboliczne ogniwo między romantycznym klasycyzmem a akademickim realizmem XIX wieku, Cope zasługuje na nową falę uznania i odkrycia przez kolejne pokolenia miłośników sztuki.

tagi: historiasztuki, CharlesWestCope, malarstwowiktoriańskie