Autoportret z mandoliną Paula Gauguina — portret wewnętrznego świata artysty

Paul Gauguin, nieustannie poszukujący nowych form wyrazu, stworzył w 1889 roku wyjątkowy obraz zatytułowany „Autoportret z mandoliną„. Dzieło to jest jednym z wielu dowodów artystycznej odwagi twórczej tego francuskiego malarza, który słynie z przełamywania konwencji artystycznych tamtego okresu. Obraz łączy elementy stylistyczne charakterystyczne dla postimpresjonizmu, skupiającego się na subiektywizmie koloru i formie.

Życie i kariera Paula Gauguina były pełne zawirowań i poszukiwań. Oryginalnie związany z impresjonizmem, Gauguin szybko zrozumiał ograniczenia tej formy w zakresie osobistej ekspresji. Wyprowadzając się na Tahiti, artysta zaczął poszukiwać inspiracji w kulturach nieeuropejskich, eksplorując zupełnie nowe palety kolorystyczne i podejścia kompozycyjne w swoich pracach. Tym samym odrzucił perspektywy linearne, skupiając się na symbolicznym znaczeniu przedstawianych motywów.

„Autoportret z mandoliną” jest przemyślaną kompozycją, w której Gauguin połączył elementy tradycji europejskiej z nowatorskimi rozwiązaniami swoich późniejszych prac. Widać w nim wpływ Tropików, zarówno w intensywnych barwach, jak i różnorodności technik malarskich. Mandolina, instrument raczej klasyczny, w rękach Gauguina staje się symbolem wewnętrznej harmonii, próbą odnalezienia dźwięku duszy w plątaninie uczuć i myśli.

Gauguin nie tylko tworzył dzieła, ale również budował wnętrza, które oddawały jego filozoficzne koncepty. Uważał, że każdy element obrazu powinien mieć specjalne symboliczne znaczenie. Często nawiązywał do prymitywizmu i mistycyzmu, co widać także w „Autoportrecie z mandoliną”. W tej pracy Gauguin zawarł własne przemyślenia nad tożsamością i rolą artysty.

Dzieło to wpisuje się w niezwykle bogaty okres twórczości Gauguina, kiedy to artysta tworzył jedne z najważniejszych obrazów, będących świadectwem jego wszechstronności i uduchowionego podejścia do sztuki. „Autoportret z mandoliną” pozostaje doskonałym świadectwem nieustającego, wewnętrznego dialogu Gauguina z samym sobą, jego sztuką i światem, który go otaczał.