Światło zapomnianego pędzla

Opublikowano przez

Mieczysław Reyzner – artysta zapomniany: życie i twórczość polskiego malarza

Mieczysław Reyzner to jeden z tych artystów, którego twórczość, mimo wysokiej jakości i licznych sukcesów za życia, dzisiaj pozostaje w cieniu bardziej znanych nazwisk. Jego impresjonistyczne pejzaże, portrety i sceny rodzajowe w interesujący sposób dokumentują życie końca XIX i początku XX wieku. Poznajmy bliżej sylwetkę tego fascynującego malarza.

Od Lwowa poprzez Wiedeń i Monachium – początki artystycznej drogi

Mieczysław Reyzner urodził się 27 kwietnia 1861 roku we Lwowie, w rodzinie ziemiańskiej. Ojciec Feliks był adwokatem, matka Angela Justina (z domu Grolle) dbała o edukację syna. W 1880 Mieczysław wyjechał do Wiednia, gdzie rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych. Później kontynuował naukę w Monachium, będącym wówczas jednym z najważniejszych europejskich ośrodków malarskich. Monachijska szkoła akademicka miała ogromny wpływ na jego wczesny styl, rozwijając w nim precyzję rysunku i umiłowanie do realistycznego przedstawiania świata.

Francuska inspiracja: lata w Paryżu i artystyczne podróże

W 1888 roku Reyzner przeniósł się do Paryża, mekki wszystkich artystów tamtej epoki. Wynajął pracownię w pobliżu Ogrodu Luksemburskiego i szybko zintegrował się ze środowiskiem artystycznym wokół Anny Bilińskiej. Francja dała mu nowe spojrzenie na kolor, światło i tematykę obrazów. W tym czasie podróżował dużo po Europie – szczególnie do Bretanii, Belgii, Holandii i Danii. W wyniku tych wojaży powstawały obrazy marynistyczne oraz sceny rodzajowe, pełne życia i atmosfery nadmorskich wiosek.

Powrót do Lwowa: dojrzała twórczość i sukcesy wystawiennicze

W 1897 Reyzner wrócił do Lwowa na stałe. Niemal od razu włączył się w działalność artystyczną miasta, wystawiając w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych oraz w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego prace były regularnie pokazywane także za granicą, m.in. w Berlinie, Monachium i Wiedniu. W 1894 roku zdobył medal na wystawie krajowej we Lwowie, co było wielkim wyróżnieniem dla artysty.

Styl Reyznera ewoluował – z romantycznych, pełnych wdzięku portretów kobiet, przeszedł do bardziej realistycznych przedstawień codziennego życia. Wciąż jednak ogromne miejsce w jego twórczości zajmował portret, stając się znakiem rozpoznawczym malarza.

Charakterystyka stylu: subtelność realizmu i refleksyjna zaduma

Techniki, które stosował Reyzner – olej, akwarelę, temperę i pastel – pozwalały mu na dużą elastyczność wyrazu. W pierwszym okresie jego obrazy przedstawiały młode kobiety w lekkich, dekoracyjnych ujęciach. Tytuły takie jak „Brunetka”, „Odaliska”, „Figlarna” czy „Włoszka” zdradzają fascynację urodą, wdziękiem i nastrojem chwili.

W drugiej fazie kariery zwrócił się ku bardziej refleksyjnym tematom: portrety staruszek („Na nieszporach”, „Staruszka zażywająca tabakę”) pełne są głębokiej zadumy nad przemijaniem i losem człowieka. Nie stronił też od pejzaży („Zakopane”, „Las w Tatrach”) i scen rodzajowych („Szwabi przy piwie”, „Zaloty”). Często jego obrazy niosły subtelne przesłanie społeczne lub emocjonalne.

Najważniejsze dzieła i ich dziedzictwo

Do najbardziej znanych prac Mieczysława Reyznera należą cykl symbolicznych obrazów „Poranek”, „Południe” i „Noc”, zaprezentowanych na Wystawie Powszechnej w 1889 roku. Wśród licznych portretów wyróżnia się „Portret podróżnika Jana Dybowskiego” oraz „Portret pani Maryli M”. Jego pejzaże, takie jak „Zmierzch nad Roscoff” czy „Widok parku przy pałacu w Średniej Wsi”, pokazują doskonałą zdolność uchwycenia atmosfery miejsca i pory dnia.

Największa kolekcja dzieł Reyznera po II wojnie światowej pozostała we Lwowie. Niewiele obrazów trafiło do Polski centralnej – pojedyncze prace można dziś zobaczyć m.in. w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Krakowie. Jego twórczość przypomina o bogactwie i różnorodności sztuki polskiej przełomu XIX i XX wieku.

Podsumowanie: Reyzner – artysta cichej wielkości

Mieczysław Reyzner nie był rewolucjonistą sztuki. Był raczej „malarzem życia codziennego”, który potrafił w swoich obrazach zatrzymać chwilę – pełną emocji, nastroju, zadumy. Jego portrety, sceny rodzajowe i pejzaże stanowią cenny zapis świata, którego już nie ma. Choć obecnie nie jest szeroko znany, jego twórczość zasługuje na ponowne odkrycie i uznanie.

Tagi: polscy malarze, Mieczysław Reyzner, sztuka XIX wieku