Szept Arkadii: Laurent de La Hyre i harmonia antyku

Laurent de La Hyre: między klasycyzującym barokiem a atticistycznym stylem Paryża

Laurent de La Hyre to nazwisko, które może nie być powszechnie znane wśród miłośników sztuki, ale w XVII-wiecznej Francji jego twórczość miała ogromne znaczenie. Był artystą, który znakomicie łączył elementy barokowego rozmachu z klasycyzującą dyscypliną, co stanowiło o wyjątkowości jego dzieł. Jego malarstwo było manifestacją estetyki, która kładła nacisk na czystość formy, harmonię i racjonalność, kontrastując z dramatyzmem i przepychem baroku.

Życie w cieniu wielkich ojców: od Écolemanta do Voueta

Urodzony 27 lutego 1606 roku w Paryżu, Laurent de La Hyre pochodził z rodziny artystów. Jego ojciec, Étienne de La Hyre, był uznanym malarzem, co niewątpliwie wpłynęło na wybór drogi zawodowej Laurenta. Przygodę ze sztuką rozpoczął w pracowni Georgesa Lallemanta, który nauczał go manierystycznych technik. W tym okresie jego zainteresowania oscylowały wokół prac włoskiego mistrza, Francesco Primaticcia, znanego ze swojego dorobku w Fontainebleau, co nie pozostaje bez wpływu na młodocianego malarza.

Mimo wpływów manierystycznych, La Hyre nigdy nie odbył podróży do Włoch, co było typowe dla artystów jego czasów. Zamiast tego, znalazł inspirację w lokalnym paryskim środowisku, gdzie obcowanie z pracami Simona Voueta czy Nicolasa Poussina wpłynęło na dalszy rozwój jego stylistycznych preferencji. Był świadomym obserwatorem i praktykiem, łączącym znajomość perspektywy i zasad architektury w swojej twórczości.

Twórczość na styku religii, mitologii i swego rodzaju nostalgia za antykiem

La Hyre jest znany przede wszystkim jako twórca dzieł o tematyce religijnej i mitologicznej. Jego prace charakteryzowały się doskonałymi proporcjami, staranną gestykulacją postaci oraz subtelnością kolorystyczną. „Nawrócenie św. Pawła” czy „Św. Piotr uzdrawiający chorych” to przykłady prac, które znalazły swoje miejsce w prestiżowych lokalizacjach, takich jak Katedra Notre-Dame w Paryżu.

Ponadto, La Hyre zasłynął jako twórca pejzaży historycznych — dzieła te, choć często miały charakter fantastyczny, wprowadzały widza w antyczny klimat Arkadii. Malował ruiny i sceny mitologiczne, które przeplatały się z wyidealizowanymi krajobrazami. Fascynacje starożytnością i precyzyjne przedstawienie tekstury powierzchni kamienia i gry światła sprawiały, że jego kompozycje wydawały się niemal rzeczywiste.

Dziedzictwo: Od założyciela Akademii do zapomnianego malarza

Pomimo wielkiej kariery za życia, La Hyre jest dziś mniej znany niż jego współcześni, jak Vouet, Le Sueur czy Philippe de Champaigne. Uznanie, którym cieszył się w XVII wieku, pozwoliło mu dołączyć do grona założycieli Akademii Królewskiej Malarstwa i Rzeźby w 1648 roku, co stanowiło ogromne wyróżnienie. Nie da się jednak ukryć, że po śmierci jego dzieła zostały nieco zapomniane na rzecz barokowej estetyki dominującej w tym okresie.

Jednym z najbardziej interesujących aspektów jego życia jest kariera jego najstarszego syna, Philippe’a de La Hire, który mimo odziedziczonego talentu malarskiego, zapisał się w historii jako znakomity matematyk i astronom. Dla niektórych może to być dowodem na to, że sztuka i nauka mogą harmonijnie współegzystować w jednej rodzinie.

La Hyre w kontekście współczesnej sztuki

Dzisiaj, badacze coraz częściej zwracają uwagę na twórczość Laurenta de La Hyre, ponownie odkrywają jego spostrzeżenie na harmonię i umiarkowanie. Istnieje wiele wystaw i publikacji, które przypominają o jego znaczeniu jako jednego z kluczowych przedstawicieli klasycyzującego baroku we Francji. Jego ręcznie malowane obrazy, umiejętne wykorzystanie światła i szczegółowe krajobrazy wciągają kolejnych miłośników sztuki, podkreślając tym samym ponadczasowy charakter jego twórczości.